Hier is iets vreemd, maar goed die laaste ruk in my lewe:
Ek het al baie keer voor die TV gesit met my aandete op my skoot en dan kom daar ’n advertensie op van wat ek eintlik wil hê. Dis altyd iets wat ek net by ’n drive-thru kan kry. Dit voel die laaste ruk anders. Ek sien net advertensies van goed wat ek reeds het. Ek vermoed die boodskap wat ek moet kry is: ek het wat ek wil hê. As ek nou nog ’n TV met advertensiebreuke gehad het sou daar waarskynlik net advertensies van snytjies toast met botter op gewees het. Sou ek op die koop en verkoop groepe soek sien ek net karre wat presies soos myne lyk met net so baie kilo’s op. Die musikante verkoop net kitare wat eintlik soos myne klink. Influencers kan my nie eens vang nie. Hulle smeer eenvoudig goed aan my af soos die tweedehandse boeke wat klaar my rakke vol staan. Ek weet nie hoe lank dit gaan hou nie, maar vir nou kan ek maar net saam met die Psalmdigter sê:
Die algoritmes het vir my in lieflike plekke geval. Dit wat ek het, is vir my mooi.